Ας τους πάρουν επιτέλους ένα κομπιούτερ

Γράφει ο
Πέτρος Γιανναδάκης

Επιτέλους είναι τόσο, μα τόσο δύσκολο σε τούτον εδώ τον - (κατά τα άλλα) - ευλογημένο τόπο, να εξασφαλιστεί αξιοπρεπής διαβίωση για όλους τους Έλληνες πολίτες;

Είναι τόσο δύσκολο να οριστούν ελάχιστα κόστη διαβίωσης που να κινούνται έστω και κατ’ ελάχιστον ή και εναλλάξ - (ανάλογα τις έκτακτες ανάγκες) - στο μεταίχμιο φτώχιας και αξιοπρέπειας; Είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε αποδεκτές κάποιες παραδοχές σχετικές με το ελάχιστο αξιοπρεπές κόστος ζωής στην Ελλάδα, το οποίο φαίνεται να ξεκινά από τα περίπου χίλια ευρώ (1.000 €) για εργένη και καταλήγει (κατ ελάχιστον) περίπου στις δυόμιση χιλιάδες ευρώ (2.500 €) για τετραμελή οικογένεια;

Σε αυτές τις ελάχιστες ανάγκες διαβίωσης των πολιτών της χώρας, (που θέλει να σώσει) η κυβέρνηση απαντά με μισθούς 400 € – 800 € στον ιδιωτικό τομέα; Με πτωτικές τάσεις και μέγεθος ανεργίας κοντά στο 1.000.000 ψυχές; Στους δε εργαζόμενους του δημοσίου, με μισθούς που επιθυμεί να τους κατεβάσει κάπου κοντά στα 800 €; δημιουργώντας ταυτόχρονα μία νέα κατηγορία ανέργων ~ 50.000 – 250.000 ψυχών, αυτών των δημόσιων υπαλλήλων σε εφεδρεία, υπεξαιρώντας τους ταυτόχρονα και το δικαίωμα της αποζημίωσης!... Είναι οι συνταξιούχοι, - όσοι πλήρωναν μια ζωή από το δικό τους υστέρημα - που επιθυμεί (η ίδια κυβέρνηση) να υπεξαιρέσει μέρος από τις συντάξεις και να τις καταλήξει κάπου κοντά στα 800 € - 1.000 €.  Όλα αυτά με την εγγύηση για έναν! (τουλάχιστον) εργαζόμενο ανά οικογένεια… Στο τέλος εύλογα αναρωτιέσαι: άραγε ποιους κόπτονται να σώσουν;

Επιτέλους, με τη σημερινή οικονομική κατάσταση πρέπει άμεσα να επανεξεταστούν όλα τα δεδομένα και ενδεχομένως να ακυρωθούν όσες, πάμπολλες διευκολύνσεις των ασφαλιστικών ταμείων, κυρίως του ΙΚΑ, που έγιναν σχεδόν χαριστικά προς ΠΑΕ / ΚΑΕ και σε άλλες «παρασιτικές» δραστηριότητες τα τελευταία τριάντα (30) χρόνια.

Με ποιο δικαίωμα ο κάθε ένας γραμματέας, υπουργός, πρωθυπουργός ή ότι άλλο… «χάρισε» - με οποιονδήποτε τρόπο - χρήματα που δεν είναι δικά του; Εθνικό κεφάλαιο ήταν, όχι κομματικό λάφυρο…

Με ποιο δικαίωμα χάρισαν ξένα χρήματα σε αμφιβόλου ποιότητας και προθέσεων δραστηριότητες; Με ποίο δικαίωμα στην όποια αρνητική αντίδραση η απάντηση ήταν «το κράτος εγγυάται τις συντάξεις κλπ»; Εάν είχαν αυτό το δικαίωμα και έδιναν εγγυήσεις για αυτό, ας ανατάξουν τώρα με οποιονδήποτε τρόπο (ας τον βρουν…) τα ταμεία, αντί να κόβουν έστω και ένα ευρώ από τις συντάξεις. Εάν όμως δεν είχαν αυτό το δικαίωμα – (που δεν το είχαν) – ενεργώντας παράτυπα, ανήθικα, παράνομα και σήμερα αδυνατούν να επανατοποθετήσουν πάραυτα τα ποσά αλλά και τις αποδόσεις, θα πρέπει άμεσα να κατασχεθεί η οποιαδήποτε περιουσία των ίδιων αλλά και των ωφελημένων, τουλάχιστον μέχρις του ποσού που υπεξαίρεσαν, επιπροσθέτως των τόκων.

Τα χρήματα αυτά ήταν και εξακολουθούν να είναι οι εισφορές από τον ιδρώτα όσων εργάστηκαν για κάλυψη των ιδίων, αλλά και όσων άλλων έχουν ανάγκη κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι χρήματα που κατέθεσαν - μαζί με τους ασφαλισμένους - και οι (πολλοί) νομοταγείς εργοδότες από το δικό τους υστέρημα, που όμως αντιπροσωπεύει σημαντικό μέρος από το, - τεράστιο - λειτουργικό επιχειρησιακό κόστος. Είναι χρήματα ολόκληρης της κοινωνίας που αποταμίευε για να μπορέσει κάποια στιγμή να απολαύσει όσα το σύστημα προέβλεπε και υποσχόταν, τη στιγμή που αναγκαστικά, αποκλειστικά και δια νόμου όλοι συμμετείχαν.

Εργαζόμενος επί 32+ χρόνια, με σημαντική οικονομική συμβολή του εργοδότη μου, έχω καταθέσει ~ 240.000 € - (με τόκους και ετήσιους ανατοκισμούς 6% σίγουρα θα ξεπερνούν τις ~ 400.000 €) - στο κοινό ταμείο, άρα έχω κάθε νόμιμο αλλά και ηθικό δικαίωμα να απαιτώ όσα χρήματα χαρίστηκαν σε οποιονδήποτε, για οποιονδήποτε λόγο, αυτά να επιστρέψουν εντόκως στο ταμείο που τυχαίνει να είναι το ΙΚΑ. Όλοι, οργανώσεις (ΓΣΕΕ), εργαζόμενοι, ασφαλισμένοι, συνταξιούχοι, εργοδότες – εργοδότες και όλες οι οργανώσεις τους – πρέπει τώρα, άμεσα να απαιτήσουμε όλοι μαζί την επιστροφή αυτών των χρημάτων με τις αποδόσεις τους και ενδεχομένως την άμεση τιμωρία όσων, τόσο ανεύθυνα, απαξίωσαν το εθνικό αυτό κεφάλαιο.

Να επιστραφούν άμεσα τα υπεξαιρημένα κεφάλαια στα ταμεία και να σταματήσουν άμεσα οι τροποποιήσεις των αποδόσεων στις συντάξεις κατά το δοκούν, με διάφορες δικαιολογίες, που εάν τις ισχυρίζονταν ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, σύμφωνα με τις διεθνείς νομοθεσίες, θα είχαν ήδη φυλακίσει τους υπεύθυνους. Να επιστραφούν τα «χαρισθέντα» (κλαπέντα) και να επανέλθουν οι συντάξεις στα προσυμφωνηθέντα επίπεδα προκειμένου να κινηθεί η αγορά, για να ανασάνουν οι οικογένειες που περιόδους κρίσης στηρίζουν τα μέλη τους. Κέρδος θα έχει η χώρα και η αγορά, θα κινηθεί χρήμα, το κράτος θα εισπράξει φόρους - μια οποιαδήποτε νομισματική μονάδα διπλασιάζεται και αποδίδει τον εαυτό της σε φόρους, μετά από 3 – 6 νόμιμες κινήσεις (αλλαγές χεριών / δοσοληψίες).

Άλλως, το κράτος που - στελέχη του χάριζαν ή κακοδιαχειρίζονταν τα δικά μας χρήματα - εγγυόταν τα ασφαλιστικά κεφάλαια και την ακεραιότητα των συντάξεών μας, οφείλει να μας επιστρέψει άμεσα και μετρητά αντί συντάξεως πείνας, ακέραιες τις καταθέσεις μαζί με τις αποδόσεις αυτών, έστω παρακρατώντας ένα ποσοστό (πχ 25%) για τη συμμετοχή στα συστήματα υγείας και αλληλεγγύης. Ίσως έτσι μπορέσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς όσα χρόνια μας απομένουν, στηρίζοντας ταυτόχρονα τις όποιες επενδύσεις με την σαφώς καλύτερη αξιοποίηση που ενδεχομένως να πετύχουμε για τα δικά μας χρήματα. Ίσως έτσι κινηθεί η αγορά, ίσως έτσι βρεθούν τα πολυπόθητα κεφάλαια κίνησης για τους επιχειρηματίες, που (κι αυτοί) συνέβαλλαν στο κοινό μας ταμείο. Ας βρουν άλλο τρόπο να διορθώσουν το εμπορικό ισοζύγιο που ήταν και είναι το βασικό ή το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας.

Όσον αφορά τα όρια φτώχιας, τα νέα αφορολόγητα όρια ή τις προτεινόμενες απολαβές μισθών, μια απλή αναγωγή σε αριθμητική δημοτικού, άντε γυμνασίου, είναι πανεύκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι τα νούμερα για φτωχική έως αξιοπρεπή διαβίωση του λαού της χώρας - που κάποιοι θέλουν να σώσουν - δεν βγαίνουν, δεν μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι κύριοι της κυβέρνησης, απλά δεν ζουν. Πώς, με ποια κριτήρια καθημερινότητας η eurostat θεωρεί ως όριο φτώχιας τα 6.500€ ετησίως; (541,60€/μηνιαία); Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, είτε θα τρώει φτωχικά και μετρημένα, είτε θα κατοικεί φτωχικά με φώς και νερό – χωρίς τηλέφωνο – όμως δυστυχώς, και τα δύο μαζί, δηλαδή και να τρώει, αλλά και να έχει στέγη είναι μάλλον αδύνατο, οπότε είτε πεινασμένος θα είναι… είτε άστεγος… Συγχαρητήρια σε όσους πραγματοποίησαν τη σοβαρότατη αυτή μελέτη, συγχαρητήρια!

Επιτέλους ας τους πάρει κάποιος όλα τα κομπιούτερ από τους παρατρεχάμενους, ανεπάγγελτους, πλην καλοπληρωμένους γιάπηδες εργολάβους - συμβούλους. Αυτά είναι σοβαρά εργαλεία, που όπως όλα τα εργαλεία, γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνα όπλα στα χέρια ανεπάγγελτων - και εξ αυτού ανάλγητων – γιάπηδων.

Είναι επικίνδυνα όταν την ώρα που «παίζουν» στο facebook, τρέχουν φανταστικά σενάρια εικονικής οικονομίας στα λογιστικά φύλλα, σοβαρότατα εργαλεία για εξειδικευμένους. Δεν είναι δυνατόν να τρέχουν στα λογιστικά φύλλα σενάρια οικονομικής πολιτικής - που αφορά παρόν και μέλλον ενός ολόκληρου λαού - εργολάβοι σύμβουλοι κι ας έχουν όσα πτυχία και διπλώματα θέλουν, ημεδαπής ή αλλοδαπής. Η οικονομική πολιτική ενός λαού επιβάλλεται να σχεδιάζεται και να υλοποιείται από αληθινούς και ιδιαίτερα έμπειρους γνώστες της μαθηματικής και λογιστικής επιστήμης, οι οποίοι κάνουν χρήση των λογιστικών φύλλων/εργαλείων για επιτάχυνση των βεβαιωμένων μελετών τους, τις οποίες ελέγχουν λεπτομερώς και όχι για τρέξιμο σεναρίων του τύπου… ‘αν τους κόψω τόσα… ή εάν τους βάλω τόσους φόρους… ή…’ όπως εκ των αποτελεσμάτων αποδεικνύεται ότι ενεργούν κάποιοι καλοπληρωμένοι εργολάβοι σύμβουλοι, πλην όμως καλοπληρωμένοι ανεπάγγελτοι γιάπηδες.

Προφανώς, μέσα από ένα παρόμοιο εικονικό σενάριο προέκυψε ο ισχυρισμός περί του μέσου όρου του Ευρωπαϊκού αφορολόγητου των 5.000 €, όπως ισχυρίστηκε εντός βουλής ο ΥΠΟΙΚ. Είναι επίσης προφανές ότι με τον ίδιο τρόπο υπολογίστηκε και το όριο της φτώχιας (6.500€ ανά έτος), άρα είτε ο μέσος όρος του ορίου φτώχιας, (άρα και το κόστος ζωής), στην Ευρώπη είναι κατώτερος αυτού της Ελλάδας – δηλ. κατώτερος των 5.000€ - είτε είναι ψευδής ο ισχυρισμός για το ευρωπαϊκό μέσο αφορολόγητο όριο των 5.000 €, είτε κάποιοι μας «δουλεύουν» αθροίζοντας στατιστικά ανόμοια οικονομικά μεγέθη μισθοδοσίας, φορολογίας και ελάχιστου κόστους διαβίωσης, επί του συνόλου των κρατών της Ευρώπης, μεθόδευση επιεικώς απαράδεκτη, διότι μιλούμε για πραγματική οικονομία με εφαρμογή σε ανθρώπους με ανάγκες και όχι κάποια εικονική πραγματικότητα σε λογιστικά φύλλα. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει λογική το αφορολόγητο όριο να καθορίζεται σε 1.500€ ετησίως (125€/μήνα) λιγότερα από το όριο της φτώχιας των 6.500€ ετησίως (541,60€/μήνα). Απλά παράλογο κύριοι.

Με αυτή την εικονική «οικονομία» των σεναρίων με τα λογιστικά φύλλα, κάποιοι θέλουν τα νέα παιδιά μας να αμείβονται με 450€ (εάν βρουν δουλειά) και να πληρώνουν φόρο για αυτά τα εισοδήματα! Σε αυτήν την οικονομική πραγματικότητα, κάποιοι θέλουν να ζούμε (τουλάχιστον!) με ένα μισθό ανά οικογένεια! Σε αυτή την οικονομική πραγματικότητα υψηλότατου κόστους διαβίωσης, όπως κάποιοι το διαμόρφωσαν, αυτοί οι ίδιοι θέλουν να ‘ζούμε’ σχεδόν με τα μισά της αξιοπρεπούς διαβίωσης και βέβαια με εισοδήματα κάτω από το κατώφλι της φτώχιας.

Κανιβαλίζουν κάθε δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης και αυτό με την απλή βεβαιότητα ότι οι Έλληνες δεν είναι, ούτε υπήρξαν ποτέ κανίβαλοι… Ξεχνούν όμως ότι «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά…» και τότε ειλικρινά θα είναι πολύ αργά για τα όποια δάκρυα μετανοίας των κανιβάλων αυτού του υπερήφανου, πλην όμως ιδιαίτερα ανεκτικού ελληνικού λαού…

Υ.Γ: Μήπως υπάρχει κάποια επαρκώς τεκμηριωμένη μελέτη για τα αίτια που κρατούν το μέσο κόστος ζωής στην Ελλάδα σε αρκετά υψηλότερο επίπεδο αυτού του πραγματικού μέσου ευρωπαϊκού όρου; Το οποίο γίνεται ακόμη υψηλότερο εάν στις παραμέτρους συνυπολογισθούν οι μισθοί κλπ κοινωνικές μεταβιβάσεις; Μήπως κάποιοι να ξεκινούσαν πρώτα από εκεί;…

ΠΗΓΗ: http://www.elzoni.gr/